12 november 2020

Waar een wil is

We drinken afstandskoffie in een tuin. 

Ze heeft te grote oranje laarsjes aan.

De laarsjes horen bij de tuin.

Zorgvuldig door grote zus uitgekozen. 


Plots is ze weg.

Niet meer in het zicht, wel nog in de tuin.

Ze klautert in de grote zandbak. 

Tevreden op ontdekking. 


Mijn hart slaat een bons over. 

Het is nieuw.

Een meisje dat vol vertrouwen op pad gaat.

Gelooft dat we haar niet alleen zullen laten. 


Grote zus wil samen met opa op ontdekking. 

Alleen staat niet in haar woordenboek. 

Te beangstigend, te veel te lang te jong.

Hand in hand stappen ze naar de weide.


Een kreet doet hen omdraaien. 

Oranje laarsjes malen door het gras.

Ze valt languit en krabbelt snel recht.

De tuin is diep, maar ze ziet haar doel.


"Mee" schreeuwt ze en ik ook.

Ik zie haar in gedachten ontstuimig uit de zandbak klauteren. 

De te grote laarsjes met zich mee slepend.

Vastbesloten om haar deel niet te verliezen. 


Ze brengt leven in de brouwerij. 

Lawaai, kruimels en vrolijkheid.

Lucht in de benauwde momenten. 

En knuffels in overvloed.


18 juli 2019

Voor hem en jullie

Grote ogen.
Weg en weer.
Kleine jongen.
Heen en terug.

Grote ogen.
Wijd en alert.
Kleine jongen.
Hier ben je.

Grote ogen.
Wat zien ze graag.
Kleine jongen.
Hier mag je zijn.

29 maart 2019

Kranig

Ze stapt de trein op met een leeg karretje.
Het karretje wordt snel geparkeerd.
Ze keert op haar stappen terug.
Een jongeman komt haar al tegemoet.
Ze neemt haar tas van hem over en zet hem weg.
Opnieuw keert ze om.
Ze neemt een volgende tas van een volgende jongeman.
Ze zet hem gehaast naast de andere spullen neer.
De tas miauwt.

Ze organiseert een beetje nerveus haar spullen.
Wanneer ze zit, tilt een man haar valies op het rek.
Ze vraagt me of ze de andere tas op het tafeltje mag zetten.
Het gemiauw wordt luider.
Ze spreekt sussende Franse woorden.
Wat later volgen zoentjes langs een opening in de tas.
Een stukje vacht zit vast in de rits.

Ze draagt een gebreide beige broek.
Een roze gebreide vest met rode broche.
Ze draagt schoenen met slijtsporen en een gesp.
Haar wangen bruin met een streepje rood.
Ogen wat bibberig opgemaakt.
Lang haar precies opgestoken.
Klein en kranig.
De tas valt stil.

23 maart 2019

Throwback thursday

Dat telefoontje op 30 oktober met goed nieuws en een voorzichtig polsen.
Niet toevallig stonden we net in de koopjeshoek van de Ikea.
Dromen en ideeën werden een meisje van 3 maanden.

November ging tergend traag voorbij.
Wachtend op nieuws en overwegend of het opdringerig zou zijn zelf nog eens te informeren.
Op het eind van de maand onverwacht de naam van de zus. En haar naam.

Begin december concrete data en een plotse annulatie.
Net toen familie ingelicht was en plannen concreet werden.
Een weekend later nieuws dat alles toch doorging zoals initieel gepland.

Een gesprek bij ons thuis met een foto.
Alle info ging verloren achter de stralende glimlach op die foto.
Op de achtergrond speelde het lied van onze openingsdans.

Een eerste overleg met veel hulpverleners en de ouders.
Een week later een eerste bezoek.
Een meisje werd voor ons op een dekentje op tafel gelegd.

Ze was net ziek, een voorbode van wat zou volgen.
Ze had een kruippakje van Minnie Mouse aan en flapoortjes.
Ze keek verbaasd rond en lachte krampachtig naar elk gezicht.

Hij stelde vragen hoeveel luiers per dag je ongeveer nodig had.
Ik probeerde hem en mezelf gerust te stellen.
We planden een week vol heen- en weerritten en een eerste overnachting.

Het meisje was intussen bijna 5 maanden oud.
Ze kwam bij ons wonen.
En houdt ervan wanneer we vertellen hoe blij we waren toen dat gebeurde.

We staan aan de vooravond van een nieuw verhaal, een film vol herinneringen speelt af.
Het wachten op een mail of telefoontje met een datum voor gesprek.
Het onderhevig zijn aan een beslissing door professionelen gemaakt.

Het vreemde gevoel aan een naam te moeten wennen.
Beetje bij beetje informatie te krijgen over het hoe en het waarom.
Het unieke moment om een kind te ontmoeten waar je lang voor gaat zorgen.

De tijd die we nodig hadden om elkaar te vinden en een band op te bouwen.
Hoe moeilijk het was om rust in te bouwen.
Hoe we soms twijfelden of we het zouden kunnen.

De onzekerheid valt zwaar.
De angst om uit ons evenwicht te stappen eveneens.
Maar dat we een wereld van verschil kunnen betekenen voor een kind, staat vast.

Oktober 2018

21 november 2018

Recensie

"En toen moest ik aan jou denken," fluistert ze me toe.

Ze vertelt over het toneel. Ze vond het grappig. Het ging over koetje kalf. Maar koetje kalf was te klein en mocht niet blijven. Hij werd in een zwart gat gegooid naar een ander land. De mama koe was heel verdrietig. En toen moest ze aan mij denken. De mama koe ging het kalfje zoeken, maar vond het niet. Het was niet dood, maar er was wel een skelet op het podium. Geen echte, want het was een rode.

"Moesten er kindjes huilen?" vraag ik haar.

Die en die en die huilde. En de juffen ook. En die en die. En ik en die en die. Eigenlijk iedereen.

"Wie heeft jou dan getroost?" pols ik knuffelend.

De juffen zaten te ver. Ze zaten helemaal alleen. Maar toen hebben ze elkaar allemaal vastgepakt. Ze zwiert haar armen opzij en beeldt een innige omhelzing met haar linker- en rechterbuur uit.

Haar recensie van het schooltoneel ontroert me.

6 september 2018

Dromen

Als je even de ogen sluit,
droom je de wildste dromen.

Zo onstuimig dat het je energie geeft.
Zo losbandig dat je de wereld aankunt.

Als je geen tijd neemt voor die even,
slaan je gedachten wild op hol.

Zo vicieus dat het overal tussen geraakt.
Zo aanwezig dat je afwezig bent.

Als je jouw wilde dromen droomt,
verzachten droom en wereld elkaar.


6 mei 2018

Moeder

Vaak weet ze dat ze twee mama's heeft.
Soms denkt ze dat er vier of vijf mama's zijn.

Ze heeft het over een echte mama.
En durft mij al eens te vergelijken met een grote zus.

Ik wou dat ik minder streng ben.
En ben lakser dan ik ooit voor mogelijk hield.

Ik wou dat ik meer geduld heb.
En haast me te pletter om haar niet te laten wachten.

Ik wou dat ik meer begrip heb.
En laat me overspoelen door mijn inlevingsvermogen.

Ik wou dat we een afgestemd ouderteam vormen.
En zie dat zijn aanpak ook vruchten afwerpt.

Ik wou dat er gewoon één mama is.
En zorgeloosheid in haar kleuterhoofdje.