18 november 2014

Monologen van een 2-jarige

Na een dag in de kinderopvang:
Soepje lekker.
Pahatjes lekker.
Water ook.
Bohammetjes ook lekker.
Coco!

Op een zonnige ochtend:
Oh, lekker weer vahaag.
Nie regen hé.
Nie plaplaplu hé mama.
Joepie, buite spelen, spelen, spelen.
Ikke jasje aan doen.
Muts ook!

Kijkend naar een foto van zichzelf als baby:
Nie wenen, baby.
Nie wenen.
Zoentje geven?
Geeft effectief een zoen op de foto.
Flinke baby.
Beetje slapen?
Nie wenen, baby.

16 november 2014

Uit balans

Ze steekt telkens 2 nootjes in haar mond. De ene gaat links, de andere vanzelfsprekend rechts.
Stoot ze een knie met een snerpende pijn als gevolg, krijgt de andere stiekem ook een kneepje.
In evenwicht zijn, heet dat. Het maakt mediteren overbodig.
Links en rechts, boven en onder, voor en achter.

Altijd lukt het haar.
Het laatste nootje wordt nooit opgegeten.

Ze negeert de zeurende onrust.
Het verstoord gevoel diep vanbinnen.
Haar intuïtie blijkt tekort te schieten.
Die missende borst.

12 november 2014

Moederen


Dat het fantastisch is om een kleintje van dichtbij te zien opgroeien. En dat het verdorie ook lastig is. Dat haar fijne stemmetje een oermechanisme in gang zet. En dat ik soms hunker naar stilte. Even geen appèl. Dat ik dan in een zeldzaam moment dat ze er niet is, het huis verdwaasd ronddwaal en voor de zekerheid toch maar stil mijn gang ga. Ze moest eens wakker worden...

Dat ik vaak terug denk aan toen ik haar voor het eerst zag. Dat ik haar flapoortjes zo passend vond. Dat ze in overleefmodus stond en iedereen krampachtig toe glimlachte. Hoe jammer ik dat voor haar vond, maar hoe die krampglimlachjes hun doel niet misten. En dat ze eigenlijk geen flaporen heeft.

Dat het verwonderlijk is hoe snel ze opgroeit. Hoe diep het me treft dat ze zich leert handhaven in de wijde wereld. Toen ze voor de zoveelste keer over haar voeten struikelde, maar zich voor het eerst niet onbesuisd in mijn armen stortte. Ze keek me verontschuldigend lachend aan en krabbelde snel overeind. Ik zag de schaamte haar intrede doen. Zo'n zonde.

Dat ik mijn best doe. En dat het schuldgevoel altijd op de loer ligt. Hoe die verantwoordelijkheid voor een kind van een ander hard doorweegt. En dat ze zo eigen en vertrouwd voelt. 

8 november 2014

Ontmoeting

Ze is sereen en onstuimig,
kleurt diep donker en helder licht.
Ze ontvangt velen en biedt zelden weerwoord,
kalmeert melodieus.

Ze maakt ruimte in mijn hoofd,
neemt muizenissen mee.
De Leie bekoort me
bij elke ontmoeting.