18 september 2017

Toneel

Gezwind springt ze van de fiets om mee binnen te stappen bij de bakker.
Haar ogen blinken reeds bij het denken aan het snoepje dat zal komen.
Nog voor ik kan zeggen welk brood ik wens, krijgt ze 2 gummibeertjes in haar hand gestopt.
Terwijl ik betaal, roept ze luid dat er een snoepje gevallen is.
Ik vraag haar het op te rapen.
Ze beweegt echter niet en kijkt stralend rond.
Het gummibeertje ligt net voor haar voeten.
Ik maan haar aan de lekkernij niet veel langer te laten liggen, de drie-seconden-regel indachtig.
Loom en met afhangende schoudertjes raapt ze uiteindelijk het snoepje op.
Bij het naar buiten gaan, begint me een herinnering te dagen.

Een tweetal maanden geleden sprong ze even gezwind van de fiets om bij diezelfde bakker een brood te halen.
Ze liet toen per toeval haar snoep in de vorm van een fopspeen vallen.
De snoep rolde onder de toonbank en ze kon er moeilijk bij.
De bakkersvrouw voorzag haar van een nieuw exemplaar, waarna ze toch de gevallen fopspeen te pakken kreeg.
Ze mocht de dubbele portie houden.

Ze kruipt op haar fiets en ik staar haar aan.
Ik ben verbaasd over haar vindingrijkheid en ontroerd door haar komedie.
Haar geheugen voor details en plaatsen verwondert me keer op keer.
Ik herpak me en ga net niet binnen om een extra snoepje vragen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten