5 maart 2017

Het derde scenario

Heb je al eens iemand verteld dat je een pleegmoeder bent?
Verbazing en 2 scenario's volgen gegarandeerd.

SCENARIO 1: Moet hij/zij weer weg?

Deze vraag kent geen inleiding of voorzichtigheid.
Als een koude douche wordt ze over je heen gestort, in allerlei variaties.
De vraag wordt meestal ondersteund door een "ik zou dat niet aankunnen" of "ik mag er niet aan denken", waardoor je sterk het gevoel krijgt je te moeten verantwoorden.
Meestal probeer ik nog uit te leggen dat we trachten te focussen op wat we onze pleegdochter kunnen bieden. Maar vaak vind ik er de moed niet voor.
Dit scenario wordt regelmatig afgerond met een "ik kende ook een pleeggezin en dat is toch wel slecht afgelopen". Alsof je het belang van hun openingsvraag te licht inschatte.

SCENARIO 2: Je verdient een standbeeld!

Dit scenario start meestal met de zin "wij hebben dat ook willen doen, maar het is er niet van gekomen."
Dit wordt vaak gevolgd met een ganse argumentatie waarom er geen pleegkinderen in hun gezin zijn, waardoor ik het gevoel krijg dat men zich wil verantwoorden.
Het onderwerp wordt afgesloten met een lofzang, waar ik persoonlijk een beetje ongemakkelijk van word.
Ik probeer dan maar te focussen op wat een schatje onze pleegdochter is. Maar vaak vind ik geen gehoor.

Ik pleit voor SCENARIO 3: Hoe heet hij/zij?

Hoe simpel zou het zijn moest niemand het gevoel krijgen zich te moeten verantwoorden.
Ik heb best veel te vertellen over onze pleegdochter.
Hoe trots ze is dat ze snel groeit, wat een prachtige meid ze intussen is, dat haar mondje nooit stil staat en dat de nachten nog vaak lastig zijn.

Pas na het derde scenario komt er ruimte voor de andere scenario's. Uitleg en info verschaffen is onlosmakelijk verbonden aan het pleegouderschap. Verantwoording afleggen niet.